„Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania. Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę i w słowie” (KKK 1213)
Sakrament Chrztu Św. udzielany jest w dniu uzgodnionym przez rodziców z ks. Proboszczem. Sakrament chrztu udzielany jest dzieciom, których rodzice (opiekunowie) należą do parafii. W innych przypadkach wymagana jest zgoda duszpasterza parafii, do której się przynależy. Spisanie aktu chrztu dziecka odbywa się w kancelarii w tygodniu poprzedzającym dzień chrztu dziecka. Podczas spisaniu aktu chrztu powinni być obecni rodzice i chrzestni.
Wymagane dokumenty:
- akt urodzenia dziecka,
- zaświadczenie o odbytych katechezach chrzcielnych (4 katechezy),
- rodzice chrzestni spoza parafii zaświadczenie od swego księdza Proboszcza.
Obowiązki rodziców dziecka:
- przygotowują się do chrztu dziecka,
- są obecni,
- publicznie proszą o chrzest,
- kreślą znak krzyża na czole dziecka,
- wyrzekają się szatana,
- składają wyznanie wiary,
- otrzymują specjalne błogosławieństwo,
- doprowadzają dziecko po chrzcie do poznania Boga (spowiedź św, I Komunia św., bierzmowanie),
- są świadkami wiary dla dziecka,
- przekazują wiarę wtedy, kiedy nią żyją na co dzień,
- spełniają obowiązki religijne (modlitwa, Msza św., sakramenty św.),
- razem modlą się z dzieckiem i za dziecko,
- wyjaśniają dziecku odpowiednie znaki religijne, znaczenie świąt i przygotowują się do nich,
- obchodzą z dzieckiem rocznice chrztu,
- świętują dzień Patrona,
- uczą miłości bliźniego (brak kłótni w domu, sąsiedztwie, pomoc sąsiedzka, przebaczenie, uczciwość szacunek dla starszych),
- zawierzają dziecko Bogu:
„Chcę dla mego dziecka tego, czego Ty, Panie, chcesz. Chcę być narzędziem w Twoich rękach”. „Wiem, że to dziecko jest Twoją własnością. Ty je kochasz bardziej niż ja. Ty chcesz jego dobra bardziej niż ja i Ty, Boże, troszczysz się o nie bardziej nią ja. Prowadź je Twoją drogą i spraw, abym moimi decyzjami nie krzyżował Twoich mądrych planów”.
Obowiązki rodziców chrzestnych:
- wyznaczeni przez rodziców,
- przyjęli sakramenty: chrzest, eucharystia, bierzmowanie,
- nie są ojcem ani matką przyjmującego chrzest,
- należą do Kościoła katolickiego,
- jeśli są małżonkami, to żyją w sakramentalnym małżeństwie,
- wyrzekają się szatana,
- wyznają wiarę Kościoła, w której dziecko otrzymuje chrzest,
- otrzymują specjalne błogosławieństwo,
- trzymają świecę i podają białą szatkę do chrztu,
- pomagają w chrześcijańskim wychowaniu dziecka i towarzyszą w duchowym jego rozwoju,
- w miarę możliwości są świadkami podczas bierzmowania,
- prowadzą autentyczne życie chrześcijańskie,
- żyją wiarą, nadzieją i miłością,
- modlą się za chrześniaka,
- kupią odpowiednią do wieku dziecka książkę religijną,
- zabiorą na pielgrzymkę do sanktuarium,
- w razie nie wypełniania obowiązków chrześcijańskich przez rodziców zwracają im uwagę.
Rodzicami chrzestnymi NIE MOGĄ zostać następujące osoby:
1. Nieochrzczone.
2. Należące do jakiejś sekty religijnej.
3. Które publicznie zaparły się wiary.
4. Które są wrogo ustosunkowane do wiary i religii.
5. Będące publicznymi, jawnymi grzesznikami.
Sakrament bierzmowania wraz ze chrztem i Eucharystią należy do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego, dlatego przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu. Jedność tych sakramentów winna być zachowana, stąd w niebezpieczeństwie śmierci udziela się tego sakramentu nawet dzieciom.
Istotnie, „przez sakrament bierzmowania ochrzczeni jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej”. Skutkiem sakramentu bierzmowania jest pełne wylanie Ducha Świętego, jakie niegdyś stało się udziałem Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy. Bierzmowanie przynosi zatem wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej:
- zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie,
- ściślej jednoczy nas z Chrystusem,
- pomnaża w nas dary Ducha Świętego,
- udoskonala naszą więź z Kościołem,
- udziela nam, jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża.
Przygotowanie kandydatów
Według nauki Kościoła, przygotowanie do bierzmowania powinno mieć na celu doprowadzenie ochrzczonego do głębszego zjednoczenia z Chrystusem, do większej zażyłości z Duchem Świętym, Jego działaniem, darami i natchnieniami, aby mógł lepiej podjąć apostolską odpowiedzialność życia chrześcijańskiego.
Przygotowanie do bierzmowania w naszej parafii trwa zasadniczo 2 lata. Najczęściej rozpoczyna się w czerwcu egzaminem wstępnym, gdzie kandydat ma wykazać się znajomością podstawowych prawd wiary.
Po jego zaliczeniu następuje okresem przygotowania do pełnego, świadomego i odpowiedzialnego przyjęcia zadań wynikających z tego sakramentu. Stąd też wynikają pewne zadania, które młodzież ma podjąć, jako forma przygotowania. Wśród nich są:
- jako forma przygotowania wewnętrznego, przygotowania serca, wyczulenia sumienia na dobro i zło, wyczulenie na wartości moralne, duchowe, młodzież ma podjąć praktykę dziewięciu pierwszych piątków miesiąca, które są związane ze spowiedzią i przyjęciem Komunii św,
- drugą formą, która ma pogłębić wiedzę religijną, znajomość prawd wiary, zagadnień związanych z życiem Kościoła, jest systematyczne poznawanie Katechizmu Kościoła Katolickiego oraz lektura Pisma św,
- trzecią znowu formą, która ma wyrobić w młodzieży poczucie obowiązków wobec wiary, systematyczność w życiu religijnym, pogłębienie związków z Bogiem jest systematyczny udział we Mszy św. niedzielnej i świątecznej; a pomoc przy parafii – jest formą wyrobienia odpowiedzialności za Kościół, którego wszyscy jesteśmy członkami i za który odpowiadamy.
Przygotowanie od strony intelektualnej kończy się egzaminem przeprowadzonym przez przedstawiciela Wydziału Katechetycznego Kurii Siedleckiej ok. 2 tygodnie przed planowanym terminem Bierzmowania.
Bezpośrednim przygotowaniem do sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej jest wspólna modlitwa w formie Nowenny do Ducha św. przez dziewięć kolejnych dni oraz zapoznanie się szczegółowe z przebiegiem obrzędu sakramentu.
Świadek bierzmowania
Poszczególnym bierzmowanym zwykle towarzyszy świadek, który przygotowuje ich do przyjęcia sakramentu, przedstawia szafarzowi bierzmowania do namaszczenia krzyżmem, a potem pomaga w wiernym wypełnianiu przyrzeczeń złożonych na chrzcie, zgodnie z natchnieniami Ducha Świętego, którego otrzymali.
Ze względu na współczesne warunki pastoralne wypada, aby chrzestny, jeżeli może być obecny, był także świadkiem bierzmowania. W ten sposób jaśniej zaznacza się związek między chrztem i bierzmowaniem, a funkcje i obowiązki chrzestnego mogą być spełnione w sposób bardziej skuteczny. Nie wyklucza się jednak możliwości wybrania osobnego świadka bierzmowania. Świadkiem może być także jeden z rodziców.
Świadek bierzmowania winien odznaczać się następującymi przymiotami:
- być wystarczająco dojrzały do spełniania tego obowiązku,
- być wierzącym i praktykującym katolikiem,
- należeć do Kościoła katolickiego i przyjąć trzy sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię,
- nie być wykluczonym przez prawo od czynności w aktach kościelnych.
Szafarz bierzmowania
Właściwym szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup. Zwykle on sam udziela tego sakramentu, aby wyraźniej występował jego związek z pierwszym zstąpieniem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy to Apostołowie napełnieni Duchem Świętym sami przekazywali Go wiernym przez włożenie rąk. W uzasadnionych przypadkach szafarzem tego sakramentu może być kapłan delegowany przez biskupa.
Termin Bierzmowania: 26 maja 2020r. o godz. 16.00
"Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki... Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne... trwa we Mnie, a Ja w nim" (J 6, 51. 54. 56)
W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy bowiem, że w Najświętszej Eucharystii zawiera się całe dobro duchowe Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha (KKK 1324). Eucharystia to realna Obecność żywego Chrystusa, szansa na spotkanie z Nim i pogłębienie relacji, to może warto wejść w głąb Tajemnicy, która się dokonuje, aby rzeczywiście Go spotkać.
Reforma liturgii dokonana po Soborze Watykańskim II postawiła sobie za cel, aby uczestnicy liturgii byli świadomi, angażowali się w jej przebieg i owocnie, w pełni w niej uczestniczyli. A jak jest ze mną? Zaproszenie jest wciąż aktualne i domaga się osobistego zaangażowania, aby przeżyć spotkanie, aby dokonało się zjednoczenie z Chrystusem, który w celebracji liturgii staje się dostępny, a więc dokonuje się uobecnienie Jego zbawczego dzieła, tego co dokonał na Krzyżu i podczas Zmartwychwstania. Fizycznie nie było nas przy tych wydarzeniach. Właśnie liturgia czyni je dostępnymi dla nas, ludzi tu i teraz żyjących. Owoce tamtych wydarzeń stają się obecne konkretnie dla mnie. Oznacza to, że Chrystusowe umieranie i Zmartwychwstanie nie jest tylko wspominaną historią ale rzeczywistością obecną i dostępną dla uczestniczącego w liturgii.
Podczas Mszy św. jak uczy Kościół (zob. OWMR 27), Chrystus Pan jest rzeczywiście obecny w czterech takich wymiarach:
1. W zgromadzeniu zebranym w Jego imię aby sprawować Eucharystię, zgodnie z obietnicą: „Gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20).
2. W osobie szafarza, celebransa Mszy świętej.
3. W swoim słowie, bo gdy czyta się Pismo św. sam Bóg mówi do nas.
4. W sposób substancjalny i trwały pod postaciami eucharystycznymi.
Każdy z tych sposobów obecności Chrystusa jest ważny i świadomość tego niech pozwoli Go spotkać w człowieku, który jest obok mnie – w moim bracie w wierze, w osobie kapłana sprawującego Mszę św., w zasłuchaniu w Jego słowo konkretnie do mnie kierowane i wreszcie w Komunii św., kiedy przychodzi by karmić i umacniać mnie swoim ciałem.I Komunia Święta – sprawy organizacyjne
Spotkania przygotowujące dzieci do przyjęcia I Komunii Świętej rozpoczęły się w naszej parafii na początku września. Cykl spotkań ma na celu uświadomienie dzieciom i rodzicom sensu i znaczenia Sakramentu Eucharystii oraz właściwego przeżywania Mszy Świętej.
Spotkania odbywają się w wyznaczanych przez ks. Proboszcza terminach – najczęściej w niedziele po Mszy św. o godz. 9.00.
Dokumentem potrzebnym przed I Komunią Świętą jest metryka Chrztu, która jest niezbędna do tego, aby przystąpić do Sakramentu Eucharystii – dostarczają ją dzieci, które przyjmowały Sakrament Chrztu w innej parafii. Jeśli dziecko z innej parafii chce przyjąć I Komunię w Witorożu, wymagana jest zgoda swojego Proboszcza.
Termin najbliższej I Komunii św. – 17 maja 2020r. godz. 9.00.
Sakrament pokuty i pojednania jest to sakrament ustanowiony przez Chrystusa w Kościele, w którym mocą Ducha Świętego, grzechy po Chrzcie popełnione, szczerze objęte żalem i wyznane spowiednikowi z wolą poprawy, zostają przez Boga odpuszczone mocą absolucji kapłańskiej.
Oznacza, to że grzesznik przystępujący pod wpływem Ducha Świętego do Sakramentu Pokuty, winien na pierwszym miejscu nawrócić się do Boga całym sercem. To wewnętrzne nawrócenie serca, które obejmuje żal za grzechy i postanowienie podjęcia nowego życia, wyraża się poprzez wyznanie grzechów Kościołowi, przez zadośćuczynienie i poprawę życia. Pan Bóg zaś udziela odpuszczenia grzechów za pośrednictwem Kościoła, który działa przez posługę kapłanów.
Pierwszym darem zmartwychwstałego Jezusa jest sakrament pokuty zwany często spowiedzią, sakramentem pojednania czy też przebaczenia. Jezus w wieczerniku, kiedy ukazał się apostołom, „tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23).
Grzech jako łamanie, nie zachowywanie Bożych przykazań jest przede wszystkim obrazą Boga, zerwaniem jedności z Nim. Narusza on równocześnie komunię z Kościołem. Dlatego też nawrócenie przynosi przebaczenie ze strony Boga, a także pojednanie z Kościołem, co wyraża i urzeczywistnia w sposób liturgiczny sakrament pokuty i pojednania.
Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą.
Sakrament ten ukazuje z jednej strony „akty penitenta” (żal, wyznanie grzechów, postanowienie poprawy) razem z rozgrzeszeniem kapłańskim, z drugiej zaś właściwe temu Sakramentowi skutki, a mianowicie to, że Sakrament:
- dokonuje pojednania z Bogiem, odpuszcza grzechy po Chrzcie popełnione, przywracając lub pomnażają Łaskę Uświęcającą,
- odpuszcza karę wieczną i przynajmniej część kary doczesnej,
- przywraca zasługi osobiste, jakie człowiek traci przez grzech śmiertelny,
- pomnaża i daje łaski uczynkowe do poprawy życia, lepszego spełniania własnego powołania życiowego i charyzmatów w Kościele.
Moralnym obowiązkiem chrześcijanina jest stała formacja swego sumienia. Wynika to z obowiązku rozwoju własnej świętości, jak też obowiązku formowania sumienia zgodnie z właściwymi normami moralnymi. Uzasadnieniem powinności poznania stanu swego sumienia jest świętość i integralność Sakramentu pokuty i pojednania.
Zanim penitent przystąpi do konfesjonału, by otrzymać rozgrzeszenie powinien spełnić następujące warunki:
1. Rachunek sumienia.
2. Żal za grzechy.
3. Mocne postanowienie poprawy.
4. Szczera spowiedź.
5. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.
Z sakramentu pokuty i pojednania w naszym Kościele możemy korzystać 20 min. przed każdą Mszą św.
Kościół wierzy, wyznaje i naucza, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą, cierpiących i będących w niebezpieczeństwie śmierci, a jest to sakrament namaszczenia chorych.
Sakrament namaszczenia chorych jest więc jednym z siedmiu znaków sakramentalnych Nowego Testamentu ustanowionych przez Chrystusa. Wspomina o nim św. Marek, pisząc o działalności Apostołów, którzy między innymi „wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (Mk 6, 13). Poleca go natomiast wiernym i ogłasza Apostoł Jakub pisząc: „ Choruje ktoś wśród was? Niech wezwie kapłanów Kościoła i niech modlą się nad nim namaszczając go olejem w imię Pańskie. Modlitwa płynąca z wiary wybawi chorego i ulży mu Pan. A jeśliby był w grzechach, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
Sobór Trydencki wyłożył właściwą naukę o istocie i skutkach sakramentu namaszczenia chorych. W jego dokumentach czytamy: „ Istotą jest łaska Ducha Świętego. Jego to namaszczenie usuwa winy, jeśli byłyby jeszcze jakieś do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu: przynosi ulgę i umocnienie duszy chorego, wzbudzając w nim wielką ufność w miłosierdzie Boże. Chory podniesiony na duchu łatwiej znosi dolegliwości choroby i trudy, łatwiej opiera się pokusom szatana... a niekiedy odzyskuje zdrowie ciała, jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia duszy”.
Kto powinien przyjąć namaszczenie chorych?
Sakrament namaszczenia chorych nie jest więc sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości.
Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się starość.
Szafarz namaszczenia chorych
Św. Jakub Apostoł pisze: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana” (Jk 5,14). Jedynie więc kapłani,tzn. biskupi i prezbiterzy, są szafarzami sakramentu namaszczenia chorych. Duszpasterze winni więc pouczyć wiernych o dobrodziejstwach tego sakramentu, aby w razie potrzeby nie zaniedbywali sprawy wezwania kapłana do chorego, by nie pozbawiać go daru tego sakramentu.
Skutki sakramentu namaszczenia chorych
Na temat skuteczności sakramentu namaszczenia chorych św. Jakub Apostoł pisze bardzo wyraźnie: „A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,15).
Podobnie jak w każdym sakramencie, również w namaszczeniu chorych, udzielana jest szczególna łaska Ducha Świętego. Duch Święty umacnia chorego, obdarza go pokojem i odwagą, by mógł przezwyciężyć i znieść wszystkie dolegliwości związane z chorobą lub starością. Duch Święty daje choremu moc do przezwyciężenia pokus złego ducha i lęku przed śmiercią. Prowadzi do uzdrowienia duszy, a także uzdrowienia ciała, jeśli taka jest Boża wola.
Ponadto wielkim darem sakramentu namaszczenia chorych jest łaska przebaczenia: „jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”. Jeśli z jakiegoś powodu chory nie może już odbyć spowiedzi świętej, dostępuje odpuszczenia wszystkich grzechów.
Troska o chorych
Chrystus Pan pochylał się nad chorymi, współczuł im, kładł na nich ręce i uzdrawiał. Przed uzdrowieniem wymagał od nich głębokiej wiary. Zanim uzdrowił paralityka, którego przyniesiono Mu na noszach, odpuścił mu grzechy. Chrystus powołał uczniów i dał im udział w swoim posłannictwie. Posłuszni swemu Mistrzowi, uczniowie „wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (Mk 6,12-13).
Szczególny udział w niesieniu ulgi chorym mają krewni i wszyscy, którzy z jakiegokolwiek tytułu nimi się opiekują. Oni to przede wszystkim powinni pokrzepiać chorych słowami wiary i wspólną modlitwą, polecać ich cierpiącemu i uwielbionemu Panu, a nawet zachęcać, by łączyli się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, i w ten sposób przysparzali dobra Ludowi Bożemu. Kiedy zaś stan zdrowia się pogarsza, obowiązkiem krewnych i opiekunów jest w porę powiadomić proboszcza, chorego zaś delikatnie i roztropnie przygotować do przyjęcia sakramentów w odpowiednim czasie.
Kapłana prosimy również wówczas do chorego, gdy jest on nieprzytomny, aby udzielił mu absolucji i sakramentu namaszczenia, modlił się za niego i udzielił mu specjalnego błogosławieństwa. Nie wzywamy księdza, gdy ktoś już umarł.
Do chorych Proboszcz systematycznie udajemy się dwa razy w czasie rekolekcji parafialnych: adwentowych i wielkopostnych.
W nagłych wypadkach do chorego kapłan udaje się zaraz po zgłoszeniu.
Przygotowanie do sakramentu namaszczenia
Stół w pobliżu łóżka chorego nakrywamy białym obrusem. Umieszczamy na nim krzyż, a obok świecę chrzcielną chorego lub inne świece. Na małym talerzyku przygotowujemy plasterek cytryny lub trochę soli oraz kilka kulek z waty do oczyszczenia palców po namaszczeniu. Ustawiamy również w małym naczyniu wodę święconą i kropidło. Jeśli choremu trudno jest przełknąć Komunię św., należy przygotować trochę wody do popicia.
Przez sakrament chrztu stajemy się członkami Kościoła – ludu Bożego i Mistycznego Ciała Chrystusa. Przez sakrament bierzmowania Zbawiciel wyznacza nam i równocześnie uzdalnia nas do nowych zadań związanych z budowaniem Kościoła. Podobnie i sakrament święceń kapłańskich, uzdalnia do bardzo ważnej dla życia i wzrostu Kościoła posługi, przez którą równocześnie oddawana jest chwała Bogu.
Kapłaństwo to władza i funkcja pośredniczenia miedzy Bogiem a ludźmi, związana z urzędem kapłana.
Zbawiciel wybrał dwunastu najbliższych swoich współpracowników – apostołów, którym, zlecił dzieło przekształcania świata w królestwo Boże, wyzwolone z mocy grzechu i szatana, a oddane Bogu i uświęcone. Dlatego też nakazał im głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, sprawować Eucharystię na Jego pamiątkę oraz odpuszczać grzechy. Również kapłani mają troszczyć się o królestwo Boże, czyli mają budować Kościół, Mistyczne Ciało Chrystusa, a przez to przyczyniać się do zbawienia świata i do uwielbienia Boga. Tak jak apostołowie, kapłani powołani są do głoszenia światu Ewangelii Jezusa Chrystusa, do szafowania sakramentami, głównie zaś – do sprawowania Eucharystii oraz udzielania rozgrzeszenia.
W Kościele istnieją trzy stopnie sakramentu świeceń: diakonat, prezbiterat (kapłaństwo) i biskupstwo. Każde ze święceń wyciska odrębny niezatarty charakter sakramentalny i tym samym w szczególny sposób upodabnia człowieka do Chrystusa Kapłana, Proroka i Pasterza. W tej potrójnej funkcji Chrystusa – kapłańskiej, prorockiej, zwanej inaczej nauczycielską, i pasterskiej, czyli królewskiej – ma udział każda wyświęcona osoba.
Przez charakter sakramentalny wyświęcony należy w szczególny sposób do Chrystusa i do Jego Kościoła. Istotą życia kapłańskiego powinno zatem być współdziałanie z Chrystusem ofiarującym się, nauczającym i kierującym świat ku Ojcu.
Prezbiterzy bowiem przez święcenia i misję, otrzymywaną od biskupów, zostają wyniesieni do służenia Chrystusowi Nauczycielowi, Kapłanowi i Królowi, uczestnicząc w Jego posłudze, dzięki której Kościół, tutaj na ziemi, nieustannie rośnie jako Lud Boży, ciało Chrystusa i Świątynia Ducha Świętego.
Kapłani poświęceni Bogu nowym sposobem w momencie przyjęcia sakramentu święceń, przez włożenie rąk, któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna, stają się żywymi narzędziami Chrystusa Wiecznego Kapłana, aby mogli kontynuować przez wieki Jego przedziwne dzieło, które skutecznością z wysoka odnowiło cały rodzaj ludzki.
Kapłanem może być, zgodnie z wolą Chrystusa i tradycją Kościoła, tylko mężczyzna; w sakramencie święceń kapłańskich dokonuje się jego zjednoczenie z Chrystusem Kapłanem, tak że przyjęte kapłaństwo staje się szczególnym uczestnictwem oraz kontynuacją kapłaństwa Chrystusa, najwyższego i jedynego Kapłana, a osoba kapłana staje się znakiem, obrazem i narzędziem Chrystusa Kapłana, Głowy, Pasterza i Oblubieńca Kościoła; dlatego w Kościele rzymskokatolickim zobowiązany jest on do życia w celibacie, podjętego dla Królestwa (Mt 19,12; Łk 18,29).
Wymagane dokumenty potrzebne przy ubieganiu się o przyjęcie do WSD w Siedlcach:
- prośba o przyjęcie, napisana własnoręcznie,
- życiorys własnoręcznie napisany (z dokładnymi danymi personalnymi),
- świadectwo doświadczenia Boga i usłyszenia głosu powołania,
- świadectwo dojrzałości,
- świadectwo chrztu,
- świadectwo bierzmowania,
- opinia księdza proboszcza,
- opinia katechety,
- orzeczenie lekarskie dotyczące kształcenia, o zdolności do podjęcia studiów, wymagane przy ubieganiu się o przyjęcie na wszystkie wyższe uczelnie,
- 4 fotografie legitymacyjne (w marynarce i koszuli z krawatem),
- xero dowodu osobistego.
Dokumenty, wraz z prośbą o przyjęcie skierowaną do Biskupa Ordynariusza, należy złożyć w Rektoracie WSD w Nowym Opolu.
MODLITWA O POWOŁANIA KAPŁAŃSKIE
Upadamy do stóp Twoich Maryjo, Dziewico Niepokalana, Matko Kościoła Świętego, wsławiona tylu łaskami w sanktuariach Ziemi Podlaskiej, wzywamy pomocy Twojej. Wyproś nam u Syna Twego liczne i dobre powołania do stanu kapłańskiego. Otocz opieką tych, którzy pragną iść za wezwaniem Bożym. Usuń przeszkody, których by pokonać nie mogli. Strzeż ich od złego, pielęgnuj w nich delikatny szczep powołania kapłańskiego. Niech Twoje wstawiennictwo to sprawi, by mogli kiedyś przystąpić do Ołtarza Bożego i składać Najświętszą Ofiarę ku chwale Trójcy Przenajświętszej. Amen.
Święci Szymonie i Tadeuszu, i wszyscy Patronowie Diecezji Siedleckiej - módlcie się za nami.
Ojcze nasz... Zdrowaś Maryjo... Chwała Ojcu...
MODLITWA O ROZPOZNANIE POWOŁANIA
Boże mój, który z miłości dałeś mi życie, zdolności ... wierzę, że chcesz bym był szczęśliwy. Powiedz mi, co mam czynić? Jaką drogę wybrać? Weź mnie za rękę, poprowadź mnie, bądź dla mnie Drogą i Światłem. Niech poznam, kiedy i jaki mam uczynić krok. Oddaje Ci moje życie. Pokieruj nim, tak jak chcesz, a mnie obdarz mocą wypełniania Twojej woli. Amen.
„Jezus rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19, 5-6).
„Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę, całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu” (KPK 1055,1).
Małżeństwo będące głęboką wspólnotą życia i miłości nie jest instytucją czysto ludzką. Sam bowiem Bóg jest jego twórcą, gdyż stworzył człowieka z miłości i powołał go także do miłości trwałej i nieodwołalnej. Od samego początku Pan Bóg ustanowił małżeństwo jako trwały i nierozerwalny związek mężczyzny i kobiety. Według słów Chrystusa Pana, sam Bóg ich łączy:
„Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19, 6).
Małżeństwo jako związek mężczyzny i kobiety został podniesiony przez Chrystusa do godności sakramentu. Przez ten sakrament chrześcijańscy małżonkowie stają się znakiem tajemnicy jedności i płodnej miłości, łączącej Chrystusa z Kościołem i w tej tajemnicy uczestniczą (por. Ef 5,32).
Małżeństwo jako sakrament powstaje poprzez zawarcie umowy małżeńskiej, czyli przez nieodwołalną zgodę obojga małżonków, w której oddają się oni sobie i przyjmują wzajemnie. Całkowitej wierności małżonków, a także nierozerwalności węzła małżeńskiego, wymaga zarówno szczególna wspólnota mężczyzny i kobiety, jak również dobro dzieci.
Autentyczna, prawdziwa miłość małżeńska z natury swojej nastawiona jest na zrodzenie i wychowanie potomstwa. Wypowiada się w dziecku. Dzieci są owocem miłości rodziców i „są najcenniejszym darem małżeństwa”, a „rodzicom przynoszą najwięcej dobra” (KDK 50). Innym celem małżeństwa jest doprowadzenie do pełnego rozwoju i dojrzałości miłości między małżonkami, a także wzajemna pomoc w dążeniu do świętości i dojrzałości chrześcijańskiej.
Przygotowanie do małżeństwa
W sprawach zawarcia Sakramentu Małżeństwa narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej na trzy miesiące przed planowaną datą ślubu w celu spisania protokołu przedmałżeńskiego (datę ślubu można ustalić wcześniej).
Obowiązki narzeczonych:
1. Udział w 10 konferencjach przedmałżeńskich.
2. Dwukrotne spotkania w poradni rodzinnej.
3. Odbycie dwukrotnej spowiedzi przedślubnej (pierwsza – w tym tygodniu, w którym był spisany protokół przedmałżeński; druga – tuż przed ślubem, by w stanie łaski uświęcającej przystąpić do sakramentu małżeństwa).
4. Udział w skupieniu przedślubnym.
5. Rozmowa z kapłanem (ewentualny egzamin z wiedzy religijnej).
6. Uzupełnienie wiadomości religijnych.
7. Do ślubu konkordatowego (ze skutkami cywilnymi) narzeczeni zobowiązani są zgłosić się do USC i dostarczyć dokument zezwalający na pobłogosławienie małżeństwa (nie wcześniej niż 3 miesiące przed ślubem).
8. Trzykrotne spotkanie w kancelarii parafialnej:
-
Pierwsze:
- spisanie protokołu przedmałżeńskiego i stwierdzenie braku przeszkód małżeńskich,
- ustalenie daty i godziny ślubu,
- wyjaśnienie procedury związanej z przygotowaniem do zawarcia związku małżeńskiego,
- wydanie stosownych dokumentów (np. skierowanie na nauki przedmałżeńskie),
- umówienie się na drugie spotkanie, Drugie:
- wydanie prośby o wygłoszenie zapowiedzi do parafii zamieszkania narzeczonego (-ej),
- dokończenie spisywania protokołu,
- egzamin z głównych prawd wiary (mały katechizm) i rozmowa na temat konferencji przedmałżeńskich,
- umówienie się na trzecie spotkanie ze świadkami w tym tygodniu, w którym narzeczeni,
- zawierają związek małżeński, Trzecie:
- narzeczony(a) przynosi dokument o wygłoszeniu zapowiedzi przedmałżeńskich od własnego ks. Proboszcza stwierdzający brak przeszkód małżeńskich i innych zaświadczeń stwierdzających właściwe przygotowanie do ślubu,
- spisanie aktu ślubu i złożenie podpisów przez narzeczonych i świadków,
- omówienie ceremonii zawarcia sakramentu małżeństwa, sprawę oprawy Mszy św., dekoracji,
- jeśli narzeczeni zawarli już kontrakt cywilny przynoszą także dokument z USC stwierdzający zawarty związek.
Dokumenty
1.Świadectwo sakramentu chrztu świętego obydwu stron.
2.Świadectwo bierzmowania.
3.Strona owdowiała przynosi - akt zgonu współmałżonka.
4.Dowody osobiste.
5.Dokument z USC stwierdzający brak przeszkód (w wypadku zawierania małżeństwa kościelnego wraz ze skutkami cywilnymi) - data wystawienia nie może przekraczać 3 miesięcy od daty ślubu.
Fotografowie i operatorzy sprzętu audiowizualnego, którzy zamierzają wykonywać swoje czynności podczas celebracji liturgii, są obowiązani ukończyć kurs i otrzymać pisemne upoważnienie z Kurii Diecezjalnej. Ponadto winni zgłosić się przed uroczystością do kapłana, który ma przewodniczyć celebracji do zakrystii, aby z nim uzgodnić wszystkie szczegóły związane z miejscem i sposobem wykonywania swej posługi.